رابطه استرس شغلی با بهره‌وری کارکنان غیر هیأت علمی دانشگاه‌ها

چکیده

زمینه. کارکنان از مهم‌ترین سرمایه‌های یک سازمان هستند که بررسی و شناسایی عوامل موثر بر عملکرد و بهره‌وری آنها ضروری است؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین رابطه بین استرس شغلی با بهره‌وری شغلی در کارکنان ستادی دانشگاه انجام شد.
روش کار. مطالعه حاضر از نوع مقطعی و جامعه آماری آن شامل کارکنان ستادی دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز بود. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 124 نفر محاسبه شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه استاندارد استرس شغلی مؤسسه انگلستان (HSE) و نیز پرسشنامه بهره وری اچیو (Echio) استفاده گردید. آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و نیز آزمون‌های تحلیلی تی مستقل، کای دو، ضریب همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون خطی نیز با استفاده از نرم‌افزار SPSS 26 انجام شد.
یافته‌ها. میانگین نمره استرس شغلی و عملکرد شغلی به ترتیب (49/ 17±) 75/ 119 و (47/ 21±) 3/ 103 و هر دو در سطح متوسط برآورد شدند. استرس شغلی با عملکرد شغلی یک رابطه معکوس معنی‌دار نشان داد (59/ 0- =P<0/001،r). همچنین سه مؤلفه استرس شغلی یعنی نقش، حمایت مسئولین و تغییرات به عنوان متغیرهای اصلی پیش‌بینی کننده بهره‌وری کارکنان شناسایی شدند. سه متغیر دموگرافیک شامل سن، جنس و سطح تحصیلات با استرس شغلی رابطه معناداری نشان دادند.
نتیجه‌گیری. در این مطالعه بین مولفه‌های استرس شغلی و بهره‌وری کارکنان ارتباط معکوس معنی‌داری وجود دارد و نتایج این مطالعه قابل تعمیم در سطح کارکنان اداری دانشگاه می‌باشد. سه مؤلفه متغیر استرس شغلی شامل حمایت مسئولین، تغییرات و نقش عوامل پیش‌بین بهره‌وری کارکنان می‌باشند. بنابراین برای بهبود بهره وری کارکنان لازم است استقلال و حمایت بیشتری از سوی مدیران برای کارکنان در نظر گرفته شود و میزان تغییرات کاهش یابد.

کلید واژه ها: استرس شغلی, عملکرد شغلی, کارکنان