چکیده
زمينه: مطابق الگوي جهاني در ايران نيز جمعيت شهرنشين بيشتر از جمعيت روستايي مي باشد. اما آيا ميزان استفاده از خدمات بستري اين دو گروه در مراکز آموزشي و درماني دولتي نيز به همان نسبت مي باشد؟ پژوهش حاضر در نظر دارد با بررسي آمار بستري سالانه بزرگترين مرکز ارجاع شمال غرب کشور ميزان تأثير محل سکونت بر ميزان بستري را تعيين نمايد.
روش کار: روش اين مطالعه توصيفي مقطعي بوده و کليه موارد بستري در مرکز آموزشي درماني و تحقيقاتي امام رضا (ع) دانشگاه علوم پزشکي تبريز به عنوان بزرگترين مرکز ارجاع شمال غرب کشور به روش نمونه گيري در دسترس جهت انجام مطالعه انتخاب گرديده است. پرونده30260 بيمار بستري در اين مرکز در سال 93 به روش مشاهده مستقيم مورد بررسي قرار گرفت و آيتم هاي استخراج شده از اين پرونده ها در چک ليست ثبت گرديد. براي تعيين ارتباط بين متغيرها از آزمون کاي دو استفاده گرديد و مقدار P-value کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. داده هاي به دست آمده توسط نرم افزار SPSS.16 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: يافته هاي اين پژوهش نشان داد که توزيع فراواني بيماران از لحاظ شهري يا روستايي بودن اختلاف آماري معناداراي با يکديگر نداشت (P>0/05). همچنين يافته ها نشان داد که بيشترين ميزان بستري در بيماران شهري با ميزان 16.1 درصد (3305 نفر) مربوط به بخش جراحي و در بيماران روستايي با ميزان 14.2 درصد (1384 نفر) مربوط به بخش ارتوپدي بود. کمترين اختلاف آماري بين ميزان بستري شهري و روستايي در بخش ها مربوط به بخش کليه بود که از کل بيماران بستري شده در اين بخش ميزان 72.9 درصد (1162 نفر) را بيماران شهري و 27.1 درصد(432 نفر) را بيماران روستايي تشکيل داده اند که تقريباً منطبق بر نسبت جمعيت دو گروه در جامعه بود. بيشترين اختلاف بين ميزان بستري بيماران شهري و روستايي در بخش ها مربوط به بخش ICU بود که از کل بيماران بستري شده در اين بخش 44.9 درصد (297 نفر) را بيماران شهري و 55.1 درصد (365 نفر) را بيماران روستايي تشکيل داده اند که در مقايسه با نسبت جمعيتي دو گروه معني دار بود.
نتيجه گيري: مقايسه نسبي نوع بيماري ها در جمعيت شهري و روستايي به غير از بيماري هاي مربوط به تروما و سوانح که در جمعيت روستايي بيشتر بود، تا حدود زيادي منطبق بر نسبت جمعيت دو گروه بوده و تفاوت چشمگيري در اين زمينه مشهود نمي باشد. براساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان به اين نتيجه رسيد که محل سکونت تأثيري بر ميزان بستري در مراکز آموزشي درماني دولتي ندارد.