چکیده
زمينه و اهداف: بازی به هر گونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدف دار که به صورت فردی یا گروهی انجام پذیرد و موجب بروز نیازهای کودک شود، گفته می شود. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی بازی درمانی بر نشانگان هیجانی-رفتاری و مهارت های حل مسئله در کودکان مراکز شبه-خانواده انجام شد.
مواد و روش ها: جامعه آماري شامل كليه کودکان 7 تا 10 ساله ساکن مراکز شبه خانواده شهر تبریز در سال 1395 بودند، که تعداد آنها 1284 نفر بود. نمونه پژوهش 30 نفر از جامعه آماري بود، كه به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه كنترل جايگزين شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پکیچ بازی درمانی، آزمون کامپیوتری حل مسئله و مقیاس علائم مرضی کودکان بود. گروه آزمايش 10 جلسه بازی درمانی طبق پروتکل هانسن، میسلر و اوونز دریافت نمودند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند.
يافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که بازی درمانی باعث ارتقای حل مسئله، و کاهش بیش فعالی، سلوک، رفتار مرضی، اضطراب تعمیم یافته، ترس مرضی و تیک می شود (P<0.001)، اما در وسواس آزمودنی ها تاثیری نداشته است (5 P>0.00).
نتيجه گيري: بنابراین طبق یافته های پژوهش نتیجه می شود که بازی درمانی یک روش مؤثر برای کاهش اختلالات هیجانی-رفتاری و بهبود عملکرد حل مسئله می باشد.