نقش میانجی رضایت ‌شغلی در رابطه بین کارکردهای مربیگری (منتورینگ) و تعهد‌ سازمانی در کارکنان بیمارستانی

چکیده

زمینه و اهداف: امروزه قصد ترک شغل و رفتارهای کناره‌گیری کارکنان، توجه جهانی را به خود جلب کرده است. یافتن عوامل مستقل و واسط موثر در تعهد کارکنان به‌ویژه در مراکز درمانی ضروری است. از این‌رو هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی رضایت ‌شغلی بین کارکردهای مربی گری (Mentoring) و تعهد ‌سازمانی در کارکنان بیمارستانی بود.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه پرسنل رسمی، پیمانی و قراردادی بیمارستان پورسینای رشت تشکیل می دهند. 403 نفر از کارکنان به‌شیوه‌ ی نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. نمونه‌های انتخاب شده به پرسشنامه کارکردهای مربیگری (MFQ-9)، پرسشنامه تعهد‌سازمانی (OCQ) و شاخص توصیف شغل (JDI) پاسخ دادند. تمامی تحلیل‌های آماری با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS ویراست 22، AMOS ویراست 18 انجام گرفت. جهت تحلیل روابط میانجی نیز از روش Bootstrap در برنامه ماکرو (Macro) پریچر و هایز (Preacher and Hayes) استفاده شد.

یافته‌ها: شاخص‌های برازندگی الگویابی معادلات ساختاری نشان دادند که الگوی میانجیِ پیشنهادی حاضر از برازش مطلوبی با داده‌ها برخوردار است (GFI = 0/986, NFI = 0/972, TLI = 0/976, CFI = 0/986 and RMSEA = 0/049). یافته‌ها مشخص کرد که مربی­گری تأثیر مثبت و معناداری بر تعهد‌سازمانی (P<0/0001) و رضایت‌شغلی دارد (P<0/0001). به‌علاوه، رضایت‌شغلی دارای نقش میانجی مکمل بین کارکردهای مربی­گری و تعهد‌سازمانی کارکنان بود.

نتیجه‌گیری: پیشنهاد این است که مدیران با تقویتِ ابعاد مربی گری در خود می‌توانند ضمن بهبود رضایت‌شغلی، تعهد‌سازمانی کارکنان را افزایش داده و از قصد ترک‌کار آنها جلوگیری کنند.