چکیده
زمینه. خشونت محل کار در نظام بهداشتی و درمانی به یک موضوع مهم در سیاست¬گذاری در سال‌های اخیر تبدیل شده و به عنوان یکی از مهم‌ترین و پیچیده‌ترین مسائل نظام مطرح می‌باشد. با توجه به عدم انجام مطالعه‌ای مشابه در استان گلستان، این مطالعه با هدف تعیین میزان مواجهه با خشونت محل‌کار علیه پرستاران و عوامل مرتبط با آن انجام گرفت.
روش کار. این مطالعه مقطعی، در بیمارستان‌های تابعه دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1400 انجام شد. 293 نفر از پرستاران، پس از نمونه‌گیری به روش طبقه‌ای تصادفی وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، متغیرهای دموگرافیک و شغلی و همچنین پرسشنامه خشونت محل کار بود و با کمک روش‌های آمار توصیفی و آزمون‌های من-ویتنی، اسپیرمن، کروسکال-والیس و کای اسکوئر در نرم‌افزار SPSS-23 در سطح معناداری 0/05 تحلیل شد.
یافته‌ها. میانگین سنی پرستاران شرکت‌کننده در مطالعه 7/16 ±33/93 سال و میانگین سابقه کار آنها 6/32 ±9/82 سال بود. 82/6 درصد زن و بقیه مرد بودند. میزان شیوع خشونت محیط کار در مدت یکسال 86 درصد بود. خشونت‌های روانی و فیزیکی به ترتیب با فراوانی 79/5 درصد و 42/7 درصد دارای بیشترین رخداد بودند. 57/7 درصد پرستاران، خشونت ایجاد شده را گزارش نکرده بودند. در مقابل این خشونت‌ها، بیشترین واکنش پرستاران مورد مطالعه دعوت کردن مهاجم به آرامش، در میان گذاشتن موضوع با همکاران و عدم اقدام خاص به ترتیب با فراوانی 42/3 درصد، 23/5 درصد و 19/5 درصد بود. بین خشونت فیزیکی با متغیر جنسی پرستاران (0/024= P) و بخش خدمتی (0/003= P) ارتباط معناداری مشاهده شد. خشونت جنسی نیز با بخش خدمتی پرستاران (0/046= P) ارتباط معناداری داشت. بین خشونت نژادی با متغیر جنسی (0/001= P)، بخش خدمتی (0/028= P) و شیفت کاری (0/005= P) رابطه معناداری مشاهده شد.
نتیجه‌گیری. طبق نتایج، میزان شیوع خشونت محیط کار به طور کلی در مدت یکسال میزان بالایی داشت، ولی اکثر پرستاران خشونت ایجاد شده را گزارش نکرده بودند. بنابراین، سیاست گذاران درمانی و مدیران بیمارستانی باید ارتقا مهارت‌های ارتباطی پرستاران، تدابیر امنیتی، آموزش کارکنان درباره مدیریت خشم و کاهش فشار کاری پرستاران را مد نظر قرار دهند.
کلید واژه ها: خشونت محل کار, بیمارستان‌ها, پرستاران