چکیده
محدودیت‌های مالی برای حمایت تحقیقات در بسیاری از کشورها از جمله ایران باعث شده است که نگاه نقادانه به روش های سنجش اثر پژوهش ها وجود داشته باشد. امروزه اتکای صرف بر روی معیارهای استنادی برای اندازه گیری بهره وری پژوهش برای سازمان ها توجیه پذیر نیست. مؤسسات و دانشگاه ها بیشتر به این توجه دارند که تا چه اندازه پژوهش های آ ن ها توانسته به نیازهای جامعه جواب دهد و مشکلات موجود را حل کند (1). بنابراین، سازمان‌ها برآنند تا ابزارها و روش های کامل تری برای اندازه گیری اثر پژوهش پیدا کنند که مبتنی بر استناد نباشد؛ زیرا در شاخص فراوانی تعداد استناد، بهره مندی کل جامعه مانند صاحبان حرف، پزشکان، آموزشگران و عموم مردم از اثر منتشر شده به بهای استفاده ی جامعه ی محدود «پژوهشگران دیگر» نادیده گرفته می شود (3،2). به علاوه روش های پیشنهادی دیگر مانند تبلور آثار پژوهش در صنعت، ثبت اختراعات ، کیفیت زندگی، اقتصاد و بازار کار نیز به خاطر شکاف زمانی بین پژوهش و استفاده با تردید مواجه شده است.
کلید واژه ها: کووید-19, تاثیر استنادی, تاثیر اجتماعی, تاثیر پژوهش